Je ziet dat de oude toestand lijden betekent. Je ziet dat er eerst in alles een basale angst
zat. In het gewone leven is dat niet altijd even duidelijk. Het leven kan prettig zijn. Maar
toch zit er een stuk onvrede in en dat blijkt ook wel. Na een prettige periode komt het lijden
des te sterker naar voren en wanneer je goed kijkt, zit die onvrede ook in de prettige
periodes. Het is een altijd aanwezige ondertoon; het vastzitten, het niet los kunnen laten,
niet volledig vrij zijn, altijd beperking, het samentrekken. Het kan heel subtiel, maar ook
grof zijn; de spanning in de spieren, blokkades in de energiestroming, in het gevoel met
verdrongen ervaringen, in het denken. Maar afgezien hiervan is er die basale ondertoon in
het leven, ook wanneer het prettig is. Wanneer je dat duidelijk ziet, kan het wegvallen.
Dan is er de vrijheid ….
Dan is er vrijheid en dan snap je wat de advaita betekent, niet theoretisch, maar als zijnservaring.
Eerst is er dus de bewustwording toch nog overal aan vast te zitten en dan de vrijheid ervan.
En het gebeurt zomaar. Met het denken heeft het niets te maken. Het denken houdt
juist vast. Ook met yogatraining heeft het niets te maken. De band met het ego lost zomaar
op. De basale zwaarte, de subtiele bezorgdheid verdwijnt zomaar. Alles wordt helder, licht.
Wat er in de wereld gebeurt, doet er niet toe. Als die er is ben je haar zelf: een kosmische
dans van energieën. De wereld als een harde werkelijkheid zien is dan een illusie. Niet
de wereld is een illusie, wel het zien van de wereld als een objectieve werkelijkheid. Dit
komt omdat je haar zo maakt en er zoveel in hebt geïnvesteerd. Je denkt een verleden en
toekomst en werkt daarin. Maar wanneer je alles los kunt laten, wordt de wereld doorzichtig.
Je doorziet haar als een projectie van je geest.
Wat ik ervaren heb als erg belangrijk voor het uiteindelijke loslaten is het vertrouwen
in iemand die ’aan de andere kant staat’. Alles loslaten gaat niet zomaar. Het gaat om dat
waarvan je onbewust dacht dat het de basis van je bestaan was. Dan is dat vertrouwen wel
heel belangrijk. Dat je zo iemand gelooft, wanneer hij zegt: ‘Jij bent Brahman.’ Als je dat
gelooft is het ook zo; van het ene moment op het andere zie je het. Het ene moment zit
je nog vast, het andere moment is er de onbeperkte werkelijkheid. Omdat je dat onvoorwaardelijk
gelooft, zie je het. Voor de meesten blijkt dat moeilijk te zijn. Er zijn honderden
mensen die bij grote meesters komen en er is maar een enkeling die het accepteert en
zo het uiteindelijke realiseert. Zie de beperkingen van je ik steeds duidelijker in en realiseer
je dat je het Zelf bent, als vrij bewust-zijn, waarin je hele wereld kan oplossen. Stel je
daarvoor open. Geloof erin, zodat je het ziet. Geef je daaraan over.
Realiseer je dat je het Zelf bent, als vrij bewust-zijn, waarin je hele wereld kan oplossen. Stel je
daarvoor open. Geloof erin, zodat je het ziet. Geef je daaraan over. Het is te vergelijken
met het je in een diepe afgrond storten. Als je in de afgrond durft te springen, heb je alle
angst overwonnen. Als dit niet lukt, houd je je vast en blijf je in de beperktheid zitten. Er
is een fase van doodsangst van het ikje dat wil blijven bestaan. Die wordt overwonnen
wanneer je een groot vertrouwen hebt in de ruimte waarin je terechtkomt, een vertrouwen
dat je opgevangen wordt. Daarbij kan een goeroe van onschatbare betekenis zijn,
niet als persoon, maar omdat je ziet dat hij die ruimte is. In hem zie je dat het mogelijk is.
Laat het dan maar gebeuren.
Douwe Tiemersma
Deze meditatietekst is gekozen door Bart.
